Kontynenty nr 1/2012

Niestety, po lekturze doszłam do wniosku że wolę reportaże zebrane w książce niż przypadkowe zbiory takie jak ten magazy. Dobitny dowodem na to jest, iż najlepszym reportażem okazał się fragment książki "Światoholicy". Najmniej podobały mi się teksty Jacka Hugo-Badera i Pauliny Wilk. Poziom literacki wysoki ale całość zbyt chaotyczna przez co nie do końca interesowało mnie co czytam.

Niestety, po lekturze doszłam do wniosku że wolę reportaże zebrane w książce niż przypadkowe zbiory takie jak ten magazy. Dobitny dowodem na to jest, iż najlepszym reportażem okazał się fragment książki "Światoholicy". Najmniej podobały mi się teksty Jacka Hugo-Badera i Pauliny Wilk. Poziom literacki wysoki ale całość zbyt chaotyczna przez co nie do końca interesowało mnie...

Fantastyczne czasopismo! Każdy tekst jest na najwyższym, światowym poziomie.

Fantastyczne czasopismo! Każdy tekst jest na najwyższym, światowym poziomie.

Minusem tej moim zdaniem jest to, że w dużej mierze są to fragmenty książek.

Minusem tej moim zdaniem jest to, że w dużej mierze są to fragmenty książek.

Może być

Może być

Gdy zobaczyłam w kiosku okładkę "Kontynentów", bardzo się ucieszyłam! I wzruszyłam, bo było to jedno z moich ulubionych czasopism w dzieciństwie. Uwielbiałam wówczas podróżować z autorami artykułów po najdalszych zakątkach świata i zazdrościłam im przygód. Nawet w najśmielszych marzeniach nie myślałam, że w przyszłości w Europie nie będzie granic, a największą barierą dla podróżników i turystów okażą się finanse.

Celowo użyłam nazw "podróżnik" i "turysta" - o różnicach w rozumieniu tych pojęć pisze rewelacyjnie Jacek Hugo-Bader. I jego tekst, i reportaże pozostałej plejady dziennikarzy przeczytałam z prawdziwą przyjemnością.

Niechlubny wyjątek stanowi narcystyczny tekst Marcina Kydryńskiego - przeintelektualizowany i stawiający autora w centrum zainteresowania. Miałam nieodparte wrażenie, że pan Marcin krzyczy do mnie z każdej strony: "Jestem pawiem! Podziwiaj mój barwny ogon!".
Jedynie autorskie zdjęcia do tego tekstu zasługują - moim zdaniem - na uwagę. Tekst jest próbą uświetnienia własnej osoby, a to niedopuszczalny grzech w dziennikarstwie reportażowym.
Kydryński - jakby usprawiedliwiając się - tłumaczy czytelnikowi, że uprawia reportaż liryczny. Guzik prawda! Takie cechy ma zamieszczony na końcu czasopisma tekst Andrzeja Stasiuka, któremu pan Marcin do pięt nie dorasta.

Na szczęście Kydryński to jedyny mankament wznowionych po latach "Kontynentów". Pierwszy numer zawiera teksty obok których nie można przejść obojętnie. Każdy z reportażystów (przez duże R) ma do opowiedzenia ciekawą historię, w której na plan pierwszy wysuwają się ludzie - i ci znani (jak wnuk Mandeli),i przypadkowo spotkani podczas podróży (np. kobiety i mężczyźni z afrykańskich plemion).
Są tu też teksty wspaniale opisujące klimat wybranego miasta, regionu, kraju... Jest rewelacyjny tekst Marii Wiernikowskiej o tym, jak robiła reportaże telewizyjne w polskich gminach.
Na szczególną uwagę zasługują niezwykle poruszające i uwodzące odbiorcę zdjęcia Ryszarda Kapuścińskiego, do których komentarze napisała Lidia Ostałowska...

Plusem na pewno są też informacje o nowościach i bestsellerach podróżniczych.

Mam nadzieję, że kolejny numer okaże się równie ciekawy. I że "Kontynenty" po latach znów zagoszczą na stałe w moim domu (do grona miłośników należą także mój mąż i starszy syn).

Gdy zobaczyłam w kiosku okładkę "Kontynentów", bardzo się ucieszyłam! I wzruszyłam, bo było to jedno z moich ulubionych czasopism w dzieciństwie. Uwielbiałam wówczas podróżować z autorami artykułów po najdalszych zakątkach świata i zazdrościłam im przygód. Nawet w najśmielszych marzeniach nie myślałam, że w przyszłości w Europie nie będzie granic, a największą barierą dla...